Wie in het Nederlands vertelt dat er een vogel op het tuinpad loopt, geeft voldoende informatie als die vogel een merel is, maar te weinig als die vogel een pinguïn is. Nederlandstalige luisteraars verwachten dat bepaalde informatie expliciet doorgegeven wordt. Welke informatie dat is en hoe die precies in taal wordt gegoten, zijn vragen die centraal staan in de afdeling van de taalkunde die pragmatiek wordt genoemd.

In Leuvense Bijdragen 104 staat een artikel van mij over een pragmatisch onderwerp. Ik heb bekeken of de levensfase van besproken personen wordt medegedeeld in de talen Nederlands, Westerlauwers Fries, Saterfries en Noordfries. Het blijkt dat in al die talen de leeftijd zo tussen de dertig en de zestig niet genoemd wordt, omdat die als ongemarkeerd wordt gezien. Is iemand ouder of jonger, dan wordt dat wel aangegeven. In het Westerlauwers Fries met woorden als âldbaas en jongfaam gaat dat het makkelijkst. Omrop Fryslân valt echter op doordat die zulke informatie vaak achterwege laat. Andere Nederlands- en Friestalige nieuwswebsites vermelden die wel.

Het Duitstalige artikel heeft de naam Lebensphasen im pragmatisch-diskursiven System des Friesischen und des Niederländischen.

[Klik hier voor meer informatie.]

Waarom schrijven mensen <indentiteit>, <indentiek> enzovoort met een <n> in de eerste lettergreep? Die vraag stelt zich Ton den Boon in de Trouw van 28 maart. Hij komt er niet uit en dat komt mede doordat hij een opvallende denkfout maakt.

Den Boon noemt de schrijfwijze met <inde-> namelijk een “spelfout” en een “misspelling”. En dat is het met grote waarschijnlijkheid niet. Mensen die <indentiteit> schrijven, zeggen hoogstwaarschijnlijk  [ɪndɛntitejt], dus met een [n] in de eerste lettergreep. De gestandaardiseerde klank-tekenkoppeling leidt dan tot de schrijfwijze <indentiteit>, met het teken <n> erin. Daar zit geen spelfout in. Verder verbaast Den Boon er zich over dat de schrijfwijze met een <n> standhoudt, terwijl de woorden met [idɛn-] (zonder [n]) aan het begin al zeker sinds de 19e eeuw ingeburgerd zijn. Dat zijn ze natuurlijk ook, maar wat Den Boon vergeet: dat zijn de concurrerende varianten met [ɪndɛn-] eveneens. Er is geen goede reden om aan te nemen dat die ooit uit de taalgemeenschap weg zijn geweest. Wie nu [ɪndɛntitejt] zegt (en <indentiteit> schrijft), die heeft die vorm vermoedelijk simpelweg als kind in z’n omgeving gehoord en zich hem vervolgens eigen gemaakt, zoals alle taalverwerving verloopt. Dat die vorm niet tot het genormeerde Standaardnederlands hoort, is voor een taallerend kind irrelevant en niet elke volwassene heeft de wil of het vermogen om z’n moedertaal van vormen te ontdoen die buiten de norm vallen.

Continue reading →